De internationale gemeenschap, alsook vele individuele landen, hebben in de afgelopen decennia stappen ondernomen om de mensenrechten van Inheemse en Tribale volken beter te beschermen, en hun overleving als distinctieve (onderscheidenlijke) volken mogelijk te maken. Er zijn verdragen en verklaringen aangenomen waarin de collectieve rechten van Inheemse en Tribale volken uitgebreid worden beschreven en beschermd. Ook nationale, regionale en internationale gerechtshoven hebben gerechtelijke uitspraken gedaan die deze rechten van Inheemse en Tribale volken vastleggen en beschermen (wat betreft Suriname o.a. het Moiwana-, Saramaka- en Kaliña & Lokono Vonnis). Ook Suriname is thans in het proces deze rechten in haar wetgeving op te nemen.

Het zijn dezelfde mensenrechten en volkenrechten als voor elk ander mens en volk, toegepast op het collectief (de Inheemse en Tribale volken), en ook om “volken” omdat het evenzeer volken betreft, door koloniale overheersers echter afgeschilderd als “stammen” en zelfs als “wilden”. Het zijn dus geen “extra” rechten voor specifieke bevolkingsgroepen. Rechten van Inheemse en Tribale volken gaan over het feit dat deze volken een collectiviteit vormen. Ze vormen één geheel als volk; ze wonen als één geheel in een bepaald gebied waarmee ze een historische en spirituele binding hebben en waarvan ze afhankelijk zijn voor hun bestaan; ze worden als één geheel bestuurd; ze nemen besluiten als één geheel; ze worden als geheel het slachtoffer van discriminatie of milieuaantasting. Ze hebben daarom ook collectieve rechten als één geheel, en zullen in de nieuwe wet erkend worden als rechts“persoon” die nu wettelijk bestaat en rechten heeft. Het gaat in deze dus niet om de individuele mensenrechten van de individuele personen van een bepaalde etnische groep, maar om hun rechten als collectiviteit.